viernes, 10 de julio de 2009

Balance

Pues nada, se acabó el viaje. Y así ha de ser. Estaba planeado para tres semanas y pico y ése es el ritmo que ha llevado. No se me ha hecho largo, como el primero, ni tampoco me he quedado con ganas de más. Me gustaría volver en otra ocasión, pero ya con la intención de quedarme como mínimo tres o cuatro meses, quizá más, para viajar sin prisa y perderme por esos rincones tan interesantes que nos hemos quedado sin ver. Por ejemplo, Ladakh. No me importaría pasar una temporada trabajando, he visto que hay posibilidades de dar clase de inglés en algunos sitios, quizás también de español. Unos amigos de Devesh trabajan para la Cruz Roja, tampoco sería mala opción...

El viaje ha estado bien. No sólo ha servido de desconexión y entretenimiento vacacional, sino que ha cumplido su propósito principal, que era modificar la impresión más bien negativa de mi primera estancia en India. Al evitar el circuito turístico hemos podido disfrutar de un contacto mucho más auténtico con los indios, que fue justamente lo que eché en falta la otra vez, cuando para mí es lo más importante. Además, hemos conocido a gente de diversos estados (al menos cuatro), lenguas maternas (al menos ocho) y religiones (como mínimo cinco: hindúes, musulmanes, sikhs, algún cristiano y un bahaíta disfrazado de sikh).

Hemos tenido suerte, todo ha ido sobre ruedas y no hemos sufrido ningún percance, apenas hemos tenido experiencias negativas. Lo único que no me permite estar totalmente satisfecho es la tensión que ha habido entre mi compañera de viaje y yo, inexplicable, pero palpable. De hecho, varias veces me planteé tirar por mi camino, pero siempre había alguna razón para no hacerlo. Eso me ha fastidiado bastante. También es verdad que ha habido momentos muy buenos, con el punto culminante en Amritsar, tras la aventura de Wagah Border.

Aparte de unas cuantas camisas, dos pantalones, dos escudillas metálicas y un montón de especias, me traigo buenos recuerdos de gente majísima, de conocidos hospitalarios y desconocidos serviciales y desinteresados; atisbos de comprensión de algunos aspectos de la cultura india; y, creo, unas cuantas fotos buenas, que para mí es algo importante.

Gracias a los que me habéis acompañado virtualmente a lo largo de este viaje. Este diario no termina aquí, todavía hay entradas que no he podido escribir (sobre todo las del comienzo) y reflexiones que no me ha dado tiempo a plasmar. Lo haré, pero no sé cuándo. En cuatro horas empiezo otro viaje, del que espero poder también mandar noticias. Ahora va siendo hora de dormir.

10 comentarios:

KaZe dijo...

Es un gustazo poder conocer tus impresiones de viaje.
En cierto modo nos haces partícipes de ellas; y, para los que (todavía) por cualquier circunstancia no podemos viajar, es una pequeña escapadita.

:)

Carlos V. dijo...

Ha sido un placer leerte, y me alegra mucho ver que has disfrutado realmente del viaje (a pesar de esa 'tensión' con la compi). Feliz regreso amigo, cuídate mucho y recibe un abrazo muy muy muy fuerte. Besitooosssss...

Anónimo dijo...

To już koniec? :-(

Marta dijo...

Podobnie jak KaZe, jestem wdzięczna, że mogłam towarzyszyć Wam (nawet jeśli tylko wirtualnie) w tej wyprawie :-)
Podobnie jak Carlos, cieszę się bardzo, że wróciłeś z niej zadowolony, z bagażem pozytywnych wrażeń :-)
Udanego kolejnego wyjazdu!
Uściski

Alfonso dijo...

Hooola!
Gracias a todos :) Contesto en espanhol, pues me imagino que los que escribis en polaco habreis leido el texto en espanhol ;)

Si os apetece, pasaos por aqui dentro de un mes o mes y pico, pues en cuanto pueda intentare completar las entradas que me faltan.

Mientras tanto, si quereis seguir mi viaje por Georgia y (espero) Armenia, podeis echarle un vistazo a:

http://caucaso09.blogspot.com

Abrazos!!

Anónimo dijo...

¡No paras, Alfonso! Te seguiremos en tu viaje por Armenia y Georgia. Nos veremos pronto en Varsovia.

Pepelu.

KaZe dijo...

Marta:

I was kidding by saying "WTF is this", because I don't speak polish, so (obviously) I couldn't understand your post.

By the way, I must apologize for my comment. Maybe It seemed to be aggresive but it was not my intention.
(Hope you'll read and understand this post [and, why not, answer])

Regards.

Alfonso dijo...

Maik, no sabia que tu ingles era tan bueno. En cualquier caso, no creo que sea necesario escribir en ingles, dado que, como he dicho poco antes, si alguien esta aqui es porque habla espanhol.

Para aclarar las cosas: aunque es algo que no me gusta hacer, me tome la libertad de censurar tu comentario pues, aun tratandose de una broma (que, por ejemplo, yo puedo entender, porque te conozco), me parecio una salida de tono. Espero que comprendas mi intervencion.

Besos, esta vez desde Tbilisi!

KaZe dijo...

Me di cuenta después de escribirlo, jeje. Yo soy así.
Pues nada, espero que al menos lea es.

Por cierto... ¿estaba bien escrito?

Mi inglés es así. Gracias por el cumplido. Me encantaría poder practicarlo como cuando estuve 4 días el Londres. Me sentía genial!!

Te sigo en cáucaso!
Bésuasos!

Marta dijo...

Hi!
KaZe,I didn't understand your previous post (since I haven't had a chance to read your, now deleted, comment) - now I see;-))

Anyway, no problem - I wouldn't feel offended.
You know, if I had written my comment in Spanish, you wouldn't probably understand much more than from the Polish version;-)) Unfortunately, my knowledge of your mother tongue doesn't go far beyond understanding written texts (dictionary comes in very handy;-)- writing/speaking is still too much of a challenge, but I'll work on it;-)

Hugs:-)